Μη μου μιλάς για καλοκαίρια.

Μερικές φορές, το τέλος στους μεγάλους έρωτες είναι ένα καράβι μακριά.

Από την: Μαρία Κοραχάη

Hey I just met you.

Γνώρισα τον Σταύρο ένα καλοκαίρι στην Σκιάθο. Ήταν η εθιμοτυπική εκδρομή που κάνει κάθε παρέα απ’ το σχολείο, για να γιορτάσει την λύτρωση από τα δεσμά της χρονιάς των πανελληνίων. Πάντα είχα αδυναμία στους ξανθούς, ξενόφερτους κούκλους που τριγύριζαν στην παραλία με μια πετσέτα στον ώμο. Ήταν απ’ αυτούς που σίγουρα σχολιάζονται μέσα σε μια παρέα κοριτσιών, πόσο μάλλον στην δική μου παρέα που δεν αφήναμε ούτε αρσενική μύγα να περάσει χωρίς ούτε ένα ψίθυρο. ‘’Συναντιόμασταν’’ λοιπόν εγώ και ο ξανθός ξενόφερτος κάθε μέρα σ’ αυτήν την παραλία, ακόμα κι αν εγώ μόνη μου συναντιόμουν μαζί του γιατί μάλλον εκείνος δεν είχε ιδέα για την ύπαρξή μου. ‘Ένα σαββατιάτικο βράδυ, κανονίσαμε να βγούμε με την παρέα της Γιώτας, αφού μιας και ήταν από κει ήξερε μερικούς ντόπιους. Έτσι κι έγινε. Λίγες ώρες και μερικά σφηνάκια αργότερα, ήταν το σκούντημα της Άννα που με έκανε να γυρίσω προς το μέρος της, ενώ με κοιτούσε συνωμοτικά. Ναι ο Σταύρος ήταν εκεί. Και το ποτό που ερχόταν προς το μέρος μου ήταν κερασμένο. Από εκείνον. Ένιωθα τα πόδια μου να κόβονται και πλήθος από ενοχλητικές πεταλουδίτσες να έχουν βρει καταφύγιο στο στομάχι μου.

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τον Σταύρο μου.

Δεν αργήσαμε να γίνουμε αχώριστοι. Ο πεσιμισμός που είχα απέναντι στις σχέσεις είχε πέσει ηρωικά και στα μάτια μου ζωγραφίζονταν καρδούλες κάθε φορά που τον κοίταγα, σαν άλλη πρωταγωνίστρια manga. Η ζωή μου είχε γρήγορα μετατραπεί σε ταινία με την Miley Cyrus και τον Liam Hemsworth. Ήταν γεμάτη με σκηνές σαν αυτές που οι δυο τους κυλιούνται αγκαλιασμένοι στην άμμο, γελώντας σαν να μην υπάρχει αύριο. Άραγε μας ραντίζουν με κάτι κάθε καλοκαίρι και ερωτευόμαστε όποιον ξανθό τριγυρίζει στην παραλία με μια πετσέτα στον ώμο; Η αλήθεια είναι πως όχι. Το καλοκαίρι είναι περίοδος ανεμελιάς. Βάζουμε στην άκρη όλες τις ανησυχίες, χαλαρώνουμε και επικεντρωνόμαστε στο να περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Η ζωή, λοιπόν απαλλαγμένη από το άγχος της καθημερινότητας και το φόρτο της δουλειάς σε συνδυασμό με τις πανέμορφες παραλίες και την μυρωδιά του αντηλιακού μας κάνουν λίγο πιο ευάλωτες σε κάθε ξανθό Σταύρο που περνάει από δίπλα μας και κάνει τα πόδια μας να κόβονται. Αν όμως ήταν όλα ρόδινα, όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Οπότε όπως σε κάθε ιστορία αγάπης που θέλει να θεωρείται θυελλώδης, υπάρχουν εμπόδια. Το δικό μας, είχε μέρα και ώρα αναχώρησης. Άουτς.

You and me could write a bad romance.

Το πρόβλημα με τους καλοκαιρινούς έρωτες είναι ότι κανείς δεν μας έχει ενημερώσει για τις συνέπειες. Και το πρόβλημα με τις συνέπειες είναι ότι μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές. Η μέρα της αναχώρησης είχε φτάσει. Το νόμισμα είχε δύο πλευρές. Ή θα γυρνούσε ο καθένας στον τόπο του και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα ή θα συνεχιζόταν στην Αθήνα. Για καλή ή κακή μου τύχη διάλεξα την πρώτη και ευκολότερη επιλογή. Γιατί το ‘’πάμε να φύγουμε οι δυο μας κι όπου μας πάει τ’ όνειρό μας’’ ακούγεται πολύ ριψοκίνδυνο και στην τελική δεν μ’ αρέσει κι ο Ρουβάς. Είχα κάτι πάρα πολύ ωραίο στο μυαλό μου όταν έβλεπα το όνομά του να με καλεί στο κινητό: Σταύρος Σκιάθος. Και ήθελα να μείνει ακριβώς εκεί. Για να είμαι ειλικρινής φοβόμουν ότι αυτό το πολύ ωραίο που είχα στο μυαλό μου θα καταστρεφόταν στην Αθήνα. Γιατί τελικά ίσως να ήταν ο ήλιος και η θάλασσα που τα έκαναν όλα και οποιοσδήποτε Σταύρος να σήμαινε το ίδιο. Πόσο εύκολο είναι να αντέξει μια καλοκαιρινή σχέση κάτω από την πίεση της καθημερινότητας; Αν ήθελα να συνεχίσω μαζί του έπρεπε να πάρω την απόφαση να τον γνωρίσω από την αρχή. Και φοβόμουν την απομυθοποίηση. Ήθελα να μείνει έτσι μαγικό στο μυαλό και των δυο μας, με παραλίες και πλακόστρωτα στενάκια. Έτσι μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα πίσω με το πρώτο καράβι νωρίς το πρωί.