ΑΓΑΠΗ...ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ...!

Κράτησα τα λόγια του,στην τελευταία μας κουβέντα,βαθιά ριζωμένα μέσα μου «Τίποτα στον κόσμο δεν θα μας χωρίσει εμάς Ηρώ». Θυμάμαι το βλέμμα σου...πάντα στα μάτια σου αντίκριζα έναν κόσμο ονειρεμένο,βγαλμένο από το πιο γλυκό παραμύθι
.Πάντα ήθελα μια θέση εκεί,στην άκρη της ίριδας σου,να βλέπω τον κόσμο από τα μάτια σου.Σου είπα πόσο φοβάμαι μη με ξεχάσεις και πάνω απ όλα μην ξεχάσεις,μη δε νιώσεις,μην αμφισβητήσεις πως σ αγαπώ...

Πόσο αγαπηθήκαμε...αγκαλιαστίκαμε και οι δρόμοι μας...θα χώρησαν!Όσες φορές δάκρυσα,ξέρω ότι με είδες..Όσες φορές σε αναζητώ,κοιτάζω ψηλά και περιμένω ακόμα και ώρες να ανταμώσουν οι ματιές μας.Όσες φορές σε φωνάζω, τα σύννεφα παίρνουν την μορφή σου. Μαλωνω τα δέντρα που αφήνουν τα φύλλα τους να πέσουν στο ξερό χώμα και βρίσκει διέξοδο ο ήλιος να φωτίσει τον πόνο του αποχωρισμού.Μιλάω στα λουλούδια για σένα και τα βλέπω να ανθίζουν.Τεντώνω τα χέρια μου ψηλά και ελπίζω σε ένα άγγιγμα...

Τόσο καιρό,έχουν γραφτεί άρθρα και άρθρα για το αν υπάρχει αγάπη ή όχι!Εγώ θα σου πω ότι αγάπη υπάρχει...και μερικές φορές εύχομαι να μην υπήρχε!Και πως είναι η αγάπη λοιπόν;Η αγαπημένη μου ταινία A Walk to Remember λέει «Love is always patient and kind.It is never jealous.Love is never boastful or conceited. It is never rude or selfish. It does not take offense and is not resentful. Love takes no pleasure in otherʼs peopleʼs sins, but delights in the truth. It is always ready to excuse, to trust, to hope and to endure whatever comes»

Σκέψου...είναι τόσο δύσκολο να βρεις κάτι τόσο αθώο,ειλικρινές και ανυπέρβλητο όπως είναι η αγάπη!Και δεν είναι κρίμα όταν το βρεις να το χάσεις;;Πονάει πάρα πολύ να είσαι τόσο...μα τόσο ερωτευμένη με κάποιον και να ξέρεις ότι όταν τελειώσει το καλοκαίρι θα τελειώσει και η ιστορία σας!Ξαπλώνω κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι το γιατι;...γιατί να συμβεί αυτό;

Και τον κρατούσα,όσο πιο δυνατά μπορούσα,ήθελα να μείνει η μυρωδιά του πάνω στο δέρμα μου,ήθελα να μην φύγει ποτέ,ήθελα απλώς να τον κρατήσω για πάντα σε εκείνη την στιγμή,εκείνη τη στιγμή που με κοιτάει στα μάτια,ήθελα να μείνει στην στιγμή που τα μάτια μου του έβγαζαν όλα τα συναισθήματα που έκρυβα,ήθελα να διαβάσει πόσο τρελή είμαι γι αυτόν,ήθελα να δω την αντίδρασή του,θα έμενε άραγε;ή απλώς θα μου έλεγε να το ξεπεράσω και θα έφευγε;

Όταν έρχεται ο αποχωρισμός από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, είναι ίσως ο "κόμπος" στον λαιμό σου, τόσο μεγάλος, που κοντεύει να σε πνίξει...Ιδίως όταν αυτός ο αποχωρισμός είναι αναγκαστικός...

Νιώθεις μόνο πόνο...νιώθεις ένα βάρος στην καρδιά σου...νιώθεις την ανάσα σου να γίνεται βαριά... η φωνή σου ν΄ακούγεται τρεμάμενη...

Άπειρες εικόνες και σκέψεις πολιορκούν το μυαλό σου...τόσο όμορφες αλλά και τόσο βασανιστικές...είναι γιατί τις νιώθεις κοντά σου...μόνο αυτές σου έμειναν...το πρόσωπο που σου έδωσε αυτές τις εικόνες κι αυτές τις σκέψεις, λείπει...κι εσύ ζεις μ΄αυτές...

το πρωί που ανοίγεις τα μάτια σου...μιλάς μαζί τους...τις κουβαλάς παντού...όπου κι αν πας...ότι κι αν κάνεις...και το βράδυ κοιμάσαι πλάι τους...

αναρωτιέσαι συνέχεια το "γιατί"...γιατί όμως δεν υπάρχει...υπάρχει μόνο η σκληρή πραγματικότητα...αυτή που σε κάνει να γίνεσαι κι εσύ σκληρός...σπουδαίοι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν σπουδαία πράγματα μαζί...αυτό σκέφτεσαι...και σε λυπεί...δυστυχώς στη ζωή αυτή που αναπνέουμε, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτε...το μέλλον είναι πάντοτε αβέβαιο από αρχαιοτάτων χρόνων...μπορείς να αποχωριστείς το πρόσωπο που αγαπάς αληθινά ? όχι δεν μπορείς....

το χεις στην ψυχή σου...για να μην στο πάρει κανείς...φοβάσαι μήπως το χάσεις...εκεί που είναι δεν το χάνεις ποτέ...

αντέχεις να μην το ζεις ? όχι, δεν αντέχεις...

υπομονή κάνεις...σε τι ? δεν ξέρεις...απλά προσπαθείς να παλέψεις με την πραγματικότητα, η οποία, δεν σ΄αρέσει...γιατί σ΄αυτήν δεν βρίσκεσαι εσύ...

και παλεύεις με τις εικόνες και τις σκέψεις...πολλές στιγμές σκέφτεσαι πως αγγίζεις την τρέλα...την αγγίζεις...αλλά η αγάπη που νιώθεις γι αυτό το πρόσωπο σε προστατεύει από την τρέλα αυτή που σε απειλεί...

  απουσία...μοναξιά...λύπη...πόνο...φόβο...

Θα σου διαβάσω μια ιστορία να περάσει λίγο ο χρόνος αυτός που είναι για σένα βασανιστικός....

"κάποτε λοιπόν ήταν ένα κορίτσι...ανέμελο...με πολύ ζωντάνια μέσα του...χαμογελούσε κάθε πρωί που ξύπναγε...είχε τον λόγο του...

το βράδυ έπεφτε για ύπνο...πριν κοιμηθεί, παρακαλούσε τον καλό Θεούλη να της χαρίσει ένα όμορφο λυκάκι...της άρεσαν από μικρή αυτά τα ζωάκια...γιατί είχε διαβάσει πως  είναι ζώο που αντιλαμβάνεται ήχους σε ευρύ φάσμα συχνοτήτων και διαθέτει εξαιρετική ευαισθησία στα οσφητικά ερεθίσματα...έχει μεγάλες αντοχές και απίστευτη δύναμη με αποτελεσματικότητα του δαγκώματός του...

αυτά τα στοιχεία έκαναν το κορίτσι να θέλει να συναντήσει ένα τέτοιο ζώο, γιατί πίστευε πως έχει την μαγική ικανότητα να ημερεύει τα άγρια ζώα...έτσι λοιπόν...κάθε βράδυ έβλεπε το ίδιο όνειρο...ένα λυκάκι όμορφο...να τρέχει στην πεδιάδα σαν τρελό...και το κορίτσι να κάθεται κάτω από ένα δέντρο και να γράφει...κάθε βράδυ λοιπόν το λυκάκι έτρεχε πάνω στο κορίτσι, το έριχνε κάτω και το έγλειφε...έτσι του δειχνε την αγάπη του...το κορίτσι ένιωθε απίστευτη χαρά...και το πρωί ξύπναγε μ΄ένα τεράστιο γλυκό χαμόγελο...

όμως ένα βράδυ δεν ήρθε στο όνειρό του και από τότε δεν το ξανάδε ποτέ...

το κορίτσι μεγάλωσε...έκανε πολλά στην ζωή του...πάρα πολλά...κάποια στιγμή, συνάντησε έναν άντρα...για ένα μυστήριο λόγο...ένιωθε περίεργα συναισθήματα...γνώριμα συναισθήματα...τότε θυμήθηκε πως αυτό το χαμόγελο το είχε κάθε πρωί, όταν ήταν κορίτσι...της θύμησε το λυκάκι που έβλεπε στο όνειρό της...έκανε τα πάντα γι αυτόν τον άντρα...τον ερωτεύτηκε...τον αγάπησε...τον θέλησε στην ζωή της...κι αυτός ... ζήσαν ένα υπέροχο παραμύθι...ένα όνειρο σαν αυτό του κοριτσιού....

όμως.....

το κορίτσι για άλλη μια φορά, έχασε αυτό το παραμύθι...

ένα όνειρο μπορεί να γίνει παραμύθι...

ποτέ πραγματικότητα....

μην ρωτήσεις τι απέγινε .....

η πραγματικότητα απέχει πολύ από το παραμύθι....

 Ηρώ Τ.