Μα, γιατί τόση μοναξιά?

Γράφει η Βιβή Π.

Παρατηρώντας τα τελευταία 2 με 3 χρόνια το αντρικό φύλο, τις υπόλοιπες γυναίκες, τους συνανθρώπους μου και γενικότερα, την δυναμική ανάμεσα τους, μου δημιουργείται ένα ερώτημα. Με έκπληξη, για να μην πω και με απορία, συνειδητοποιώ ότι το ίδιο ερώτημα έχουν και οι περισσότερες γυναίκες, και οι νεότερες αλλά και οι λίγο μεγαλύτερες.

«Γιατί τόση μοναξιά?»

Βγαίνοντας ένα τυπικό Σαββατόβραδο έξω, βλέπεις γυναίκες μόνες τους, με τις φίλες τους να κάθονται ανά τριάδες, τετράδες ή πεντάδες στα μπαρ. Γυναίκες αντικειμενικά όμορφες, περιποιημένες, μορφωμένες, με δικιά τους δουλειά και ως έναν βαθμό ανεξάρτητες. Αντίστοιχα, βλέπεις και άντρες μόνους τους με τους φίλους τους στον ίδιο καθιστικό σχηματισμό. Αναλογικά, οι γυναίκες είναι περισσότερες. Ναι, υπάρχει παιχνίδι. Ναι, υπάρχουν κοιτάγματα και ματιές. Ναι, μπορεί να συγχωνευτούν και οι δυο παρέες και να γίνει η γνωριμία. Ναι, το πιο πιθανόν είναι ότι θα γίνει και κάτι εκείνο το βράδυ. Στην καλύτερη και για μερικά βράδια ακόμη. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα γίνει λόγος για σχέσεις, ούτε για να βγαίνουμε σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση ούτε καν να βρεθούμε για ένα καφέ. Περάσαμε 3 βράδια ωραία…. and that’s it!

Γιατί, λοιπόν, δεν γίνεται το επόμενο βήμα? Ποιος δίνει λάθος σημάδια? Και το κυριότερο, φταίει κάποιος?

Η Θεωρία του Αλέκου

Ο φίλος μου, ο Αλέκος, μου έδωσε την καλύτερη εξήγηση. Η σύγχρονη οικονομική κατάσταση δεν ευνοεί τις σχέσεις. Και έχει δίκιο, αν το καλοσκεφτούμε. Ο Έλληνας άντρας προκειμένου να δεχτεί μια σχέση στη ζωή του, πρέπει να είναι σε μια φάση όπου η σχέση δεν θα του προκαλεί πίεση. Πρέπει, επομένως, ο μισθός του ή τα έσοδα του να επαρκούν για ενοίκια, ασφάλειες αυτοκινήτου, λογαριασμούς, προσωπικά έξοδα έτσι ώστε αβίαστα να προστεθούν και τα έξοδα σχέσης. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές… ποιος άντρας έχει αυτή τη στιγμή στην άθλια οικονομία, τέτοιο μισθό? Ελάχιστοι, οι οποίοι είναι και πιασμένοι. Για τον λόγο αυτό οι περισσότεροι μένουν με τους γονείς τους. Και αν μένουν με τους γονείς τους, δημιουργείται και ένα επιπλέον βάρος, αυτό της στέγασης της σχέσης. Φυσικά, ένας άντρας δύσκολα θα καταλάβει ότι δεν είναι η σχέση του αυτή που του φταίει και τον πιέζει, αλλά τα οικονομικά του ή η δουλειά του που δεν μπορεί να αλλάξει, όμως ξεσπάει εκεί που μπορεί. Οι πιο συνειδητοποιημένοι δεν μπαίνουν στην διαδικασία της σχέσης εξ αρχής, και όσους τους βρήκε η ξαφνική μπόρα και ήταν ήδη μέσα σε σχέση, την διέκοψαν με συνοπτικές διαδικασίες. Αν είσαι γυναίκα, εύλογα θα αντικρούσεις τα επιχειρήματα μου και θα μου πεις : « Πλέον, και οι γυναίκες εργάζονται. Πέρασαν τα χρόνια που εξαρτιόμασταν από τους άντρες. Τα έξοδα μοιράζονται σε μία σχέση.» Και δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Άλλωστε και εγώ είμαι της ίδιας άποψης. Αλλά για τον Έλληνα άντρα, τονίζω, όχι για άλλης εθνικότητας, χρειάζεται και η σχετική οικονομική άνεση. Να ξέρει ότι θα κυκλοφορήσει έξω με την κοπέλα του χωρίς να σκέφτεται : «Χριστέ μου, ας μην παραγγείλει ότι πιο ακριβό υπάρχει στον κατάλογο!... ΝΑΙΑΙΑΙ, πήρε σαλάτα!». Και θα μου αντικρούσεις το επιχείρημα δεύτερη φορά λέγοντας μου «Μα, που ζούμε? Πλέον δεν υπάρχουν τέτοια θέματα. Εφόσον βγαίνουμε, θα πληρώσουμε και οι δυο.» Οπότε και γω θα σου πω ότι πάλι έχεις δίκιο, πάλι συμφωνώ μαζί σου, αλλά μιλάμε για τον Έλληνα άντρα, ο οποίος θα αισθανθεί το λιγότερο ότι απειλείται από την γυναίκεια αυτή εξισωτική και ισοπεδωτική ως ένα βαθμό κίνηση, και στην τελική, ας το παραδεχτούμε. Και μεις οι γυναίκες, αισθανόμαστε τέλεια μετά από μια τέτοια αντρική ευγενική κίνηση και ο άντρας επιβεβαιώνει το αρσενικό του status. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι τα έξοδα σχέσης είναι δυσβάσταχτα πια για έναν Έλληνα και, επομένως, δεν μπαίνει στον κόπο. Γι’ αυτό και τόση μοναξιά.

Οπότε , τι κάνουμε? Περιμένουμε την επιφοίτηση? Μήπως περιμένουμε την μέρα που θα βγούμε από την κρίση? Ή μήπως να περιμένουμε, την μέρα που οι άντρες θα αποφασίσουν να ρίξουν λίγο τον πήχη τους εγωισμού τους και να δουν ότι το ανθρώπινο είδος έγκειται στην συντροφικότητα, και ότι μια γυναίκα δίπλα τους μπορεί μόνο στήριγμα να γίνει και όχι βάρος?