Τα πάχη μας.... τα κάλλη μας. Μια αληθινή ιστορία1

Γράφει η Μαρία Θ.Γ.

Ποτέ δεν ήμουν παχουλό παιδί. Εντάξει ίσως λίγο πιό γεματούλα στην εφηβεία, αλλά με το που πάτησα στο Πανεπιστήμιο τα 3-4 κιλάκια της εφηβείας ξεφούσκωσαν (έπαθα φούιτ που λέει και ένα φίλος Θεσσαλονικιός).

Ως φοιτήτρια έπεσα στην περίοδο Kate Moss. Τότε όλη μου η πραγματικότητα -περιοδικά, τηλεόραση- ήταν ένα αποστεωμένα πλάσματα, εύθραυστα που είχαν όλα τα φώτα στραμμένα πάνω τους. Έγιναν το πρότυπό μου. Και η καθημερινός μου αγώνας. Aδύνατη, πιό αδύνατη και μήπως μπορώ λίγο ακόμα πιό αδύνατη?

Λίγο το σώμα μου που δεν κρατούσε γραμμάριο, λίγο το τρέξιμο στη σχολή (τί χαζή δικαιολογία) με σταθερούς ρυθμούς απείχα από το μεσημεριανό τραπέζι. Για εβδομάδες μπορούσα να τρέφομαι με μια σοκολάτα όλη την ημέρα ή ένα πακέτο μπισκότα. Και η χαρά ήταν διπλή! Χωρίς ενοχές απολάμβανα όλες τις ένοχες απολαύσεις που η μέση γυναίκα απέφευγε για το φόβο του παραπάνω βάρους. Το στομάχι μου προέβαλε τις αντιστάσεις του αλλά γρήγορα κατόρθωσα να το εκπαιδεύσω να σιωπεί. Εξάλλου μπρος στα ' κάλλη' τί είναι λίγα γουργουρητά?

Πλησιάζοντας το XS βίωσα μια από τις πιό ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου!!! Τέλος το ψάξιμο στις μπουτίκ για το τζην που θα κουμπώνει στη μέση αλλά δε θα διαγράφει τους γλουτούς, ή στο φόρεμα που θα κουμπώνει στο στήθος αλλά δε θα τονίζει τη μέση. Είχα ήδη μπεί στην περίοδο της 'κρεμάστρας'. Τα ρούχα απλά κρέμονταν επάνω μου. Και -φευ!!- το απολάμβανα!!!

'' Χάλια είναι!!! Σαν δεκάχρονο με ντύσιμο εικοσιπεντάρας. Έτσι κόκκαλο που έχει γίνει δεν της πηγαίνει τίποτα'' , άκουσα την αδερφή μου να ψιθυρίζει στην μητέρα μου, ενώ βρισκόμουν στο δοκιμαστήριο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας! Στην αρχή θύμωσα. 'Ζηλεύει'', σκέφτηκα ,'' που εγώ μπορώ να φορέσω ότι θέλω και αυτή όχι''. Και μετά γύρισα το βλέμμα μου στο καθρέφτη. Και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό είδα την αλήθεια: Στο σώμα μου το υπέροχο εφαρμοστό φόρεμα που μόλις είχα δοκιμάσει, στεκόταν άγαρμπα, σχεδόν απελπισμένα!!! Δεν υπήρχε τίποτε πλέον να διαγράψει , αφού πλέον το σώμα μου μόλις και μετα βίας κάλυπτε 2 διαστάσεις! Η τρίτη- ο όγκος, η καμπύλη- αυτή η διάσταση που κάνει ελκυστική κάθε γυναίκα, που της δίνει την προσωπικότητα της , τον αέρα της είχε εξοντωθεί. Το σοκ ήταν μεγάλο!

Γύρισα σπίτι απογοητευμένη. Όλο το lifestyle που υπηρετούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή με οδηγούσε με γοργά βήματα στην αυτοκαταστροφή. Έβαλα γρήγορα τις σκέψεις μου σε τάξη, ετοίμασα ένα πλούσιο γεύμα, ζυγίστηκα και ζήτησα από την αδερφή μου να με φωτογραφίσει. Στο κάτω μέρος της φωτογραφίας έγραψα : '' 23/06/2005, 45 κιλά. Ποτέ ξανά''.

Η επαναφορά ήταν αργή και δύσκολη. Old habbits die hard. Αλλά τα κατάφερα.

Πριν τρεις μέρες σε μια συζήτηση με μια φίλη άκουγα το παράπονό της: '' Aχ γιατί να μην είμαι και εγώ σαν αυτές που δεν παίρνουν γραμμάριο. Να! Λίγο να χάσω από την κοιλιά , και από τα πόδια μου και το στήθος μου μου φαίνεται μεγάλο.''

Κοίταξα τη παλιά μου εκείνη φωτογραφία στο ψυγείο και αυθόρμητα της είπα '' Τα πάχη μας, τα κάλλη μας!!!! Αν χάσεις όλα αυτά που θες στο τέλος θα χάσεις και την ταυτότητά σου.'' Με κοίταξε αρχικά απορημένη , αλλά σύντομα συμφώνησε.

Απόψε θα βγούμε και επιτέλους θα μπορέσω να φορέσω εκείνο το εφαρμοστό φόρεμα. Μπορεί να είναι λίγο στενό πλέον αλλά είμαι σίγουρη ότι δείχνει υπέροχο!

Υ.Γ. Οι διατροφικές διαταραχές εξακολουθούν να είναι η μάστιγα των καιρών μας. Και δεν κάνει πλέον διακρίσεις στα φύλα. Για όσους από εσάς έχετε μπλεχτεί στα πλοκάμια τους επικοινωνείστε με την ΑΝΑSA (www.anasa.com). Μπορεί εκεί να βρείτε τη στήριξη που χρειάζεστε για να επιστρέψετε στον πραγματικό κόσμο.