Η ταινια της εβδομαδας: The Help- Υπηρέτριες

Στο Jackson του Μισισιπή τη δεκαετία του '60, οι μαύρες υπηρέτριες είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα σπίτια των ευκατάστατων λευκών. Σε μία εποχή όπου οι φυλετικοί διαχωρισμοί παραμένουν και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων ξεκινά το δύσκολο δρόμο του, οι γυναίκες αυτές είναι ικανές να αναθρέψουν με αγάπη και φροντίδα τα παιδιά των αφεντικών τους, τη στιγμή που υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν ξεχωριστή τουαλέτα. Κάποια στιγμή, η νεαρή Skeeter (Emma Stone) επιστρέφει στη γενέτειρά της από τις σπουδές, σκοπεύοντας να γίνει συγγραφέας.

Η ιδέα της όμως να γράψει ένα βιβλίο γεμάτο από μαρτυρίες μαύρων υπηρετριών, οι οποίες θα παρουσιάζουν από τη δική τους οπτική από τη ζωή τους στα σπίτια των λευκών, αναμένεται να αναστατώσει τον περίγυρό της, ενώ καλείται να αντιπαρέλθει την επιφυλακτικότητα των υπηρετριών να πουν την αλήθεια.

Το best-seller της Kathryn Stockett με τίτλο «The Help», γνώρισε ταχύτατα (σε δύο μόλις χρόνια) την κινηματογραφική του μεταφορά. Η επιτυχία της ομώνυμης ταινίας του (ηθοποιού) Tate Taylor («Winter's Bone») στις ΗΠΑ ήταν μεγάλη, τέτοια ώστε να ακούγεται ήδη δυνατά για τα προσεχή Oscar. Αλλωστε τόσο η θεματική της, όσο και η ίδια η ταινία διαθέτουν την κατάλληλη συνταγή, συνδυάζοντας τον γόνιμο κοινωνικό προβληματισμό με μία μεστή, καλογυρισμένη ιστορία που δεν ξεχνά τον feel-good προσανατολισμό της.

Κεντρικοί χαρακτήρες είναι η Skeeter και δύο υπηρέτριες: η αγαπημένη της, Aibileen (Viola Davis) που την ανέστησε και η δυναμική Minny (Octavia Spencer). Αυτές οι τρεις γυναίκες αποτελούν τον πυρήνα μίας προσπάθειας να καταδειχθεί ο παραλογισμός των φυλετικών διακρίσεων και το απάνθρωπο πρόσωπο του ρατσισμού. Και αν διαβάζοντας το παραπάνω, περιμένετε να δείτε μία επιδερμική ιστορία όπου κουνά διδακτικά το δάκτυλο στο θεατή, σφάλετε. Το «The Help» διαθέτει προσεκτικά επιμελημένους βασικούς ήρωες, οι οποίοι ερμηνεύονται παθιασμένα από τους ηθοποιούς. Ειδικά το δίδυμο Davis και Spencer είναι όλα τα λεφτά. Με χαρά όμως βλέπουμε τη Stone να ωριμάζει μέσα από επιλογές ρόλων που ενώ αφήνουν περιθώρια στο κωμικό της ταμπεραμέντο, δεν αμελούν τη σημασία της δραματουργικής βαρύτητας.

Στις "Υπηρέτριες", η ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα δε χάνεται ποτέ. Παρότι ο... Μισισιπής φλέγεται από την υποκρισία και τον δήθεν βελούδινο αυταρχισμό των "ανώτερων" λευκών, δίνοντας μας μερικές αυθεντικά συγκινητικές σκηνές, ο αγώνας των μαύρων ηρωίδων να ξεπεράσουν το φόβο και να καταθέσουν την προσωπική τους αλήθεια επιφυλάσσει εξίσου σπαρταριστές στιγμές. Για το σκοπό αυτό, οι ευκατάστατες κυρίες του αμερικανικού Νότου σκιαγραφούνται με μία αισθητική καρικατούρας που τους πάει γάντι, χωρίς να παραλλάσει την ουσία των πεποιθήσεών τους ή του ψυχισμού τους.

Λουσμένο από το φως του Νότου, το «The Help» καταφέρνει να κερδίσει και να συγκινήσει το κοινό δίχως να μεταχειρίζεται εκβιαστικά συναισθήματα. Μιλάει για το παρελθόν με τρόπο άμεσο και επίκαιρο, επιτυγχάνοντας παράλληλα την αναγκαία διασύνδεση με το παρόν στη συνείδηση του θεατή. Ένα παρόν που φυσικά δεν έχει καταφέρει να εξαλείψει, μισό αιώνα μετά τις διεκδικήσεις του '60, τις πολλαπλές εκφάνσεις του ρατσισμού στο σύγχρονο κόσμο.