Fatty cool

‘Όταν ο δρόμος για το σώμα των ονείρων σου είναι γεμάτος σοκολατένια κέικ. Και cupcakes. Και πολύχρωμες καραμέλες…

 

Ποτέ δεν μπορούσα να μπω στη θέση αυτών που είχαν πρόβλημα με το σώμα τους, που έκαναν εξαντλητικές δίαιτες και που η ζυγαριά έδειχνε δύο κιλά παραπάνω και έτρεχαν, στην καλύτερη περίπτωση, στους διαιτολόγους ,στην χειρότερη, να κρυφτούν μέσα σε μαύρα ρούχα με κάθετες ρίγες μπας και καλύψουν κανένα περιττό κιλό.

Εντάξει πάντα το σώμα μου ήταν από τα ατού μου αλλά έστω και ‘’έξω απ' τον χορό’’ είχα τη θεωρία ότι όλα είναι στο μυαλό και ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. Και έτσι, καθησυχασμένη εγώ ότι όλα αυτά είναι ιστορίες για αγρίους και ότι το ποτέ δεν πρόκειται να πάθαινε το παραμικρό το σωματάκι μου, που ήταν λέει ‘’πετσί και κόκκαλο’’, συνέχιζα να ξεστομίζω ασύστολα τις γνωστές παραφιλολογίες που λένε τα αδύνατα κοριτσάκια στις παχουλές φίλες τους σε μια προσπάθεια παρηγοριάς και συμπόνιας.

‘Έτσι άρχισα να συνοδεύω τα κομπλιμέντα που άκουγα με κουλουράκια βουτύρου, καθησυχασμένη και άνετη, αφού εγώ ‘’δεν είχα ανάγκη’’. Και κάπως έτσι τα κουλουράκια έγιναν τσουρέκια σοκολάτας και τα τσουρέκια σοκολάτας, γεμιστά κέικ με γλάσο και πολλή τρούφα. ‘Όσο ένιωθα τα σωθικά μου να καραμελώνουν τόσο αδημονούσα να ακούσω στο στόμα μου ένα ακόμα ‘’κρούτς’’ από τα καινούρια Oreo με σοκολάτα. ‘Άρχισα να περνάω τις Κυριακές μου στον καναπέ, μασουλώντας και βλέποντας ταινίες. Και κάθε φορά που στρογγυλοκαθόμουν στον καναπέ για να δω άλλη μια ρομαντική κομεντί, άλλο ένα κιλό στρογγυλοκαθόταν στην περιφέρειά μου καθόλου ρομαντικά αυτή τη φορά. Η συνήθεια του Κυριακάτικου καθιερώθηκε. Η συνήθεια έγινε εθισμός και ο εθισμός, με τη σειρά του, μανία να καταναλώνω ό,τι περιείχε ζάχαρη και πολλά λιπαρά. Κι εγώ συνέχιζα ακάθεκτη. Βλέπεις όταν έχεις αδυνατίσει όλο και κάποιος θα βρεθεί να σου πει ένα ‘’Ρε συ αδυνάτισες!’’ που θα σου φτιάξει το κέφι για όλη την υπόλοιπη μέρα. ‘Όταν όμως έχεις αρχίσει να βάζεις περιττά κιλά, με δυσκολία κάποιος θα θέσει σε κίνδυνο την συμπάθεια που του έχεις και θα στο μαρτυρήσει. Είναι και θέμα εγωισμού καμιά φορά. Η αλήθεια πονάει και συχνά φοβάσαι να παραδεχτείς ότι το καλοσχηματισμένο σώμα που είχες πάντα, τώρα αρχίζει να φαρδαίνει χωρίς να σε ρωτήσει. ‘Όταν άρχισα και η ίδια όμως να το παρατηρώ, όχι μόνο αρνιόμουν πεισματικά να το παραδεχτώ, έστω και στον εαυτό μου, αλλά τολμώ να πω ότι έτρωγα και παραπάνω ως ένδειξη αντίδρασης στην κακή μου τύχη. Η ζυγαριά έγινε ξαφνικά ο χειρότερος εχθρός μου, ενώ η ιδέα του να εμφανιστώ στη θάλασσα με μαγιό, ο χειρότερος εφιάλτης μου.

Δεν ήταν εύκολο. Όμως ο καιρός πέρασε και βρήκα σιγά σιγά τον εαυτό μου. Γνώρισα αθέατες πλευρές του χαρακτήρα μου και τελικώς έκανα μια επανιεράρχηση των αξιών της ζωής. Στο διάστημα αυτό υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι που με απέφυγαν ή με κουτσομπόλεψαν. Αλλά υπήρξαν πολλοί περισσότεροι που όχι απλά με σεβάστηκαν, αλλά με στήριξαν και με αγάπησαν γι’αυτό που πραγματικά είμαι. Γιατί στην τελική όλα είναι αναλογικά και αν μερικά παραπανίσια κιλά είναι το ‘’φίλτρο’ μου ενάντια στους επιφανειακούς ανθρώπους τότε τα προτιμώ από ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα με κενό περιεχόμενο.

Μαρία Κοραχάη