Γράφει η Μαρία Θ.Γ
Η πορεία είναι γνωστή. Και αναμενόμενη. Τις περισσότερες φορές. Στα 13 μαθαίνεις τι είναι το σεξ, στα 23 είσαι στο τοπ της – σεξουαλικής – καλοπέρασης και στα 30 αποφασίζεις (ή αποφασίζουν οι άλλοι για σένα) ότι ήρθε ο καιρός να νοικοκυρευτείς.
Όπου νοικοκυρεύομαι , πέρα από το τριάρι/ τεσσάρι σε καλή περιοχή- ει δυνατόν με τζάκι και κήπο- παρέα με τον καλό σου, που μέχρι τότε πρέπει να έχει πάρει τον τίτλο του Έρωτα της ζωής σου, περιλαμβάνεται και ένα μωρό!!! Ναί , ναί καλά διάβασες , ένα μωρό!! Γιατί την πύλη της τέταρτης δεκαετίας της ζωής σου οφείλεις να την διαβείς όχι απλά ζευγαρωμένη αλλά σε ....τρίο (και μην πάει ο νους σου στο πονηρό!).
Από την άλλη για να γλιτώσεις το άγχος , την σύγχυση και τα αντικαταθλιπτικά , αφού ακόμα δεν έχεις γίνει μάνα, φροντίζεις να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου το πόσο καλά περνάς που είσαι ελεύθερη και ωραία! No babies, no worries! Σε αυτή την ηρεμία απολάμβανα και εγώ την duty free καθημερινότητά μου (μόνη μου ευθύνη είναι το γαλλικό bulldog μου) όταν έσκασε η βόμβα!!!
Σε ένα ταξιδάκι – από αυτά τα εργένικα ,όπου παίρνω την κολλητή και την κάνουμε με sleeping bag τριήμερο στα νησιά- βρέθηκα με μια παλιά φίλη, την Άννα, που τα τελευταία χρόνια μένει στην Κρήτη. Με την οποία Άννα, πριν τρία χρόνια είχαμε πίει ίσα με 30 ρακιές και είχαμε και την φαεινή ιδέα να οδηγήσουμε και το αμάξι μας ώς το ξενοδοχείο (do not try this at home!). Και η οποία μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια φρόντισε να περάσει πίστα. Και να βρεθεί με μία κορούλα ενός έτους.
Στο καθορισμένο μας ραντεβού μαμά και κόρη εμφανίστηκαν με καθυστέρηση τριάντα λεπτών. Λογικό γιατί η μικρή έπρεπε να φάει τη φρουτόκρεμά της στις 11:30 ακριβώς. Επιπλέον η Άννα φρόντισε να με ενημερώσει για τα πόσα δόντια έχει βγάλει η μικρή, ποιά φαγητά της αρέσουν και κάθε πότε κάνει πιπί της και λοιπές λεπτομέρειες που αφορούσαν τη μικρή αλλά μετά την πρώτη ώρα είχαν πάψει πλέον να ενδιαφέρουν εμένα (εκτός αν τα bulldog και τα 12μηνα μπεμπέδια έχουν τις ίδιες καθημερινές συνήθειες). Όταν επιτέλους ήρθε η ώρα να πάρω το λόγο και να μιλήσω για την ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια η Άννα ολοκλήρωσε τις περιγραφές της με την εξής ατάκα ,η οποία μου προκάλεσε μάλλον παροδικό εγκεφαλικό (ζάλη, ναυτία , μούδιασμα άκρων , πτώση γωνίας στόματος και λοιπά χαριτωμένα!): “ Μαρία με το μωρό νιώθω ότι κάτι έχω κάνει και εγώ σε αυτή τη ζωή. Απέκτησε η ζωή μου κάποιο νόημα.”
Σοκ!!!! Αυτές τις ατάκες τις συνηθίζαμε όταν μετά από πρόσφατο χωρισμό και μετά από πολλά λίτρα αλκοόλ δε καταλαβαίναμε τι λέγαμε. Και φυσικά τα ξεχνούσαμε όλα με τον πρώτο καφέ της επόμενης μέρας. Όμως εκείνη τη στιγμή η Άννα ήταν νηφάλια. Και το σιγούρεψα όταν , πριν προλάβω καλά καλά να συνέλθω, άρχισε να περιγράφει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και τον τοκετό (τον οποίο, μέσα στη σιωπή που δημιούργησε η σύγχυσή μου , βρήκε ευκαιρία να εξιστορίσει).
Κάπου εκεί δεν άντεξα πλέον, ισχυρίστηκα δυνατό πονοκέφαλο (μισή αλήθεια) και εξαφανίστηκα. Στη διαδρομή προς το ξενοδοχείο αναρωτήθηκα τί είχε πάθει η παλιά καλή μου φίλη. Στη συνέχεια αναρωτήθηκα μήπως αυτή τελικά τα έχει κάνει όλα σωστά και αυτός που έχει μείνει πίσω στην εξέλιξη είμαι εγώ. Μήπως και το νόημα της ζωής είναι εκεί στα δοντάκια ενός μωρού και όχι στα βουνά και τις παραλιές που έτρεχα ακόμα και ας είχε περάσει προ πολλού τα πρώτα –άντα.
Οι μεγαλύτεροι – άρα και σοφότεροι- σου δίνουν τη λύση. Και έτσι το άξαφνο τηλεφώνημα της μητέρας μου , ενώ ακόμα προσπαθούσα να αυτοψυχαναλυθώ, μου έδωσε την απάντηση. ‘Δεν είναι όλες οι μανάδες έτσι.’ Και το νόημα της ζωής δεν είναι σε ένα γεγονός , όσο μεγάλο και αν είναι αυτό. Είναι στα μικρά και μεγάλα πράγματα της καθημερινότητας που σε γεμίζουν με νέες εμπειρίες και περισσότερες χαρές. Μή μασάς!’
Δεν αναρωτήθηκα παραπάνω. Η Άννα έκανε μια επιλογή και την υποστήριξε. Ίσως υπερβάλει λίγο, αλλά και πάλι ‘δεν είναι όλες οι μανάδες έτσι’. Εγώ πάλι προς το παρόν δεν θέλω να αλλάξω πίστα. Ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει όλους τους γύρους.
Όταν νιώσω έτοιμη μπορεί και να το κάνω το μεγάλο βήμα. Και να νιώσω την ευθύνη ενός μικρού πλάσματος. Και να γεμίσω και με νέες εμπειρίες. Όλα είναι πιθανά και κάθε ένα από αυτά είναι ένα κομματάκι από αυτό που λέγεται νόημα της ζωής ;-)
Υ.Γ. Σε περίπτωση που κάποια από τις single φίλες μου με ακούσει σε καμιά 3ετία να μιλάω για το πώς βγάζει δοντάκια ο μπέμπης/μπέμπα μου καλείται να μου παραθέσει άμεσα το παραπάνω κείμενο και να με περιλούσει με κρύο νερό!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου